بوی عیدی

 بوی عید را دوست داشتم . بوی شیرینی ها ,بوی لتیرگ و سفره ای که اولین روز عید خونه ننه رباب پهن مشد . همه فامیل دور آن می نشستند. تخمه جوشونده و پسته بو داده تخم مرغ رنگ شده با روناس و زردچوهه  ... چرا فکر نمی کردیم شاید این روزها تمام شوند ؟ چرا انقدر خاطرمان جمع بود ؟چرا مواظب لحظه ها نبودیم ؟چرا خوشبختی را عمیق نفس نکشیدیم ؟ چرا با بچه خاله و دایی سیر بازی نکردیم؟  که امروز مجبور نباشیم فقط چنگ بیندازیم به گذشته ها و یا خاطره هاش زندگی کنیم .از کودکی به نوجوانی و جوانی راهی نیست اما همسفرا همیشگی نیستند .در بالا وپائین این راه ,خیلی ها را از دست دادیم ...در یک فصل بهار  , پدر را به دست خاک سپردیم و خودمان را به دست روزگار ... 

رفت بدون اینکه بگوید با شکسته های قلبمان ,بعد از او , چه کنیم .ما در همین از دست دادن ها بزرگ شدیم , پخته شدیم ,ساخته شدیم . 
پدر آغبابا وننه و دایی مرضا محمود طبال(فروشنده اوو پرگ) حاجی گل حسین همه رفتند و من امروز بعد ازگذشت این همه سال , می خواهم بنویسم فقط اون سفره و جمع خونوادگی نیست که مرگ ندارد ,عشق هم مرگ ندارد ,بعضی خاطرات هم مرگ ندارد بعضی قلبها و بعضی آدمها ...

بعضی آدمها همیشه در ما زنده اند .قلب آدمها در کودکی مانند دریاست .وقتی بزرگ شدند قد یک تنگ ماهی می شود . پر از ترک اما نمشکنه ,نمی گذاریم که توی هم در بره چون آدم بزرگ ها امیدشان , به همان چند تا ماهی تنگ قلبشان است ...
خدایا هوای ماهی های تنگ قلبم را داشته باش .