داشتم فکر مکردم اوروزا بره نون اسوندن باس چقه خفت مکشیدیم.
صفای طولانی که از هر خونه ای یکی نماینده داشت .
نونوایی انحصاری ما دکون کاظمگ بود.بدترین روزا روز چهار شنبه بود که تعطیلی کاظم بود و باس مرفتیم دکون حاجی لوطی یا مرضا نونوا یا محمودوا دکون حسینی
یگ خفتی پای پیاده مرفتیم دکون حاجی لوطی و بهد یخره وخت تو صف ویسیدن واش انبر وسط صف یکی خط منداخت و مگفت:تا اینجا بیشتر وینسید نون نید.
دوباره سفره گل مل مکردیم و سوار چرخ مشدیم رو ور محمودوا.آخ که چقه شرایط سختی داشت این نون خوردن
بهترین نون مال ننه بود که هفته ای یگ بار مپخت که سهم ما از اون دو سه تا بیشتر نبود
