حالگیری

این بلاگفا هم خیلی مسخره هد که بره خودش نمتونه عکس آپلود کنه .ما هم مجبوریم بریم تو سایتای الکی عکس بزاریم بعدش بیاریم اینجا لینکش بذاریم بعد یخره وخت هم ایرو ادم رو ضایع مکنه .

منم حالا که ایرو شد موخام وبلاگم ببرم یجه دگه

دوری

چن وخته زدم تو کار وکاسبی والحمد لله دارم پیش مرم فعلا که تا حالا هیشتا مشتری نداشتم و خیلی امید وارم .یگ مدته نتونسم بلمسم. راسی دنبال یکی منشی مگردم بره دفتر کارم سه چارتا اومدن توش موندم کدومشون انتخاب کنم .

خدا را شکر هیشتا میبدی خو بیکار نید ما خو هرچی گشتیم یا دانشجو هسن یا غریبه یا طلاخ گرفته .

شورکیا دست به دعا شید که خیلی ماطلیم

واله

واله تو زبون شورکی با اون واله که مولوی برای شمس تبریزی تو شعرش مگه فرق  مکنه

قصد جفاها نکنی ور بکنی با دل من
وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من
قصد کنی بر تن من شاد شود دشمن من
وانگه از این خسته شود یا دل تو یا دل من
)واله و شیدا ) دل من بی‌سر و بی‌پا دل من
وقت سحرها دل من رفته به هر جا دل من
بیخود و مجنون دل من خانه پرخون دل من
ساکن و گردان دل من فوق ثریا دل من
"مولوی"

واله شورکیا : قدیما مذاشتن رو خر وقاطر و "بارِسیا" ( کود انسانی ) مکردن توش مبردن تو باغ وصحرا مکردن پا درَخ .اون وخ مگفتن مزه میواش تا پیر مشدن زیر زبونشون بوده و انار در مکرده قد کدو

.چکارا مکرده این بارِسیا

واله : شیدا وعاشق

واله: کیسه یا خورجین بزرگ برای جابجایی یا نگهداری خیلی چیزا مثل میوه .جو .گندم ...حتی کودانسانی وحیوانی

 

کوچه

بعضی چیزا تو زندگی ما شاید تکرار شدنی نباشه مثل دیدن تولد و مرگ و یکی ساختمون قدیمی که دارن خرابش مکنن.

کوچه های قدیمی هم یکی از اونا هد که کم کم خلاص شد و رفت و فکر نکنم دگه این دور و برا باشه .

کوچای خاکی خولی با یکی جوی آوو که وسطش بود و دور بر کوچه شاخه درختای خونه و باغا در اومده بود و زنکگا داشتن رخ مشسن.

هر وخت هم آوو رد مشد هر که نوبت آووش بود یکی بیل سر شونش بود و داشت مرفت ومیومد تا بند آوو نره.

یادشون بخیر

جمعه

یادش بخیر روزای جمعه (بعضی وختا)خونه ننا دعوت مشدیم(از طرف خودون)

حدودای ساعت 9 صبح دگه رسما همه مشغول کار بودن تا بره ظهر ناهار درس کنن.بچا مشغول بازی و زنا هم مشغول پخت و پز.

ظهر ننه یکی سفره گنده  از تو کمد چوغی اتاق در میورد و پهن مکرد که هنوز بوی پلاستیک نو مداد با عکسای چلو کباب و دیسای برنج و بشقابای سبزی و سرویسای قاشق چنگال استیل براق .

البته ناهار ما آوو گوشت بود با نون خشک ولی تو اون شور شوق مزش از چلو کبابای نقش بسته تو سفره بهتر بود

ولی حالا چطو؟

ننه بی چاره بعد یکی هفته تنهایی و نیومدن بچا ناهار درس مکنه و هزارتا زنگشون مزنه تا تشریف بیارن حالا بشرطی که واش هم قهر نباشن و مشکلی نباشه سر ناهار خوردن میان مشینن سر سفره

ولی همه چشاشون تو موبایل و لب تاپه .یا دارن بلوتوث مبینن یا دارن با ویچت و تانگو و وایپر وخت مگذرونن .

با هر کی حال واحوال مکنه سرسری جواب مده .هیشکه حوصله گف زدن نداره

بیچاره ننه اقه زحمت کشیده تا رونخ کنه و با بچا گف بزنه ولی در عمل هف هشتا مجسمه میان با غذای خورده ونخورده نیم سات مشینن ومرن

تفکر

همه ما یوختایی تو روز مریم تو فکر و حالتی خاصی بخود مگیریم.

بعضیا انگشت تو بینی مکنن وموشگ ببینی در میارن

بعضیا ..ایه ممالونن

بعضیا یخره وخت زل مزنن یکی گوشه اتاق

یوختایی هم واش خود گف مزنن

بعضیا ...ون مخارونن

شما چکار مکنید؟ حواسدون بوده؟

رو دست

تا حالا شده بعد یک عمری پنوم کاری دسدون رو بشه.

اصن حالت خشی نید .اون هفته ای بره من اتفاق اوفتید

بماند که چقدر آدم باس دوراغ بگه تا درسش کنه و دوباره اقدری حافظش خوب باشه که یادش نره

من دگه سعی مکنم روراس باشم یا حداقل جوری زندگی نکنم که به غلط کردن بیوفتم

خیلی  مشکله من خو تا حالا نتونسم

خیلی مشکله آدم ماسک ریاکاری رو صورتش ور داره.خیلیا تو زندگی فقط دارن نقش بازی مکنن

خودمونیم شما چطوری؟واقعا همونی که هسی هسی؟